τα παγκάκια του Θεού

Αποκαμωμένος από την κούραση κάθισα σ' ένα παγκάκι της κεντρικής πλατείας. Δίπλα μου ήρθε και κάθισε ένας άγνωστος άνθρωπος. "Καλημέρα σας, μένετε εδώ κοντά;" με ρώτησε με μία πρωτόγνωρα ζεστή φωνή... "Όχι, κατέβηκα για δουλειές στο κέντρο της πόλης. Εσείς εδώ μένετε;" "Εδώ, εκεί, όπου με βγάλει ο δρόμος... " μου ανταπάντησε και χαιρετώντας με συνέχισε το δρόμο του..."

Παράξενος άνθρωπος σκέφτηκα, δε φαινόταν να είναι από αυτούς που ζητιανεύουν και κοιμούνται στα παγκάκια. Είναι δυνατό να κοιμάται όπου τον βγάλει ο δρόμος; Τα ρούχα του ήτανε καθαρά. Κύριος φαινόταν...Με δούλεψε πρωινιάτικα; Δε βαριέσαι... Ας πάει στην ευχή του Θεού... Σκεπτόμενος τον παράξενο συμπολίτη μου, ανηφόρισα προς το σπίτι διασχίζοντας την πόλη...

Στη γωνία του δρόμου μετά την παραδοσιακή αγορά βλέπω πάλι τον πρωινό μου συνομιλητή να δίνει κάτι με μεγάλη μυστικοπάθεια σε κάποιον ζητιάνο. Με παραξένεψε η μυστικοπάθεια του και αφού έφυγε πλησίασα τον ζητιάνο... "Τον γνωρίζεις αυτόν τον κύριο;" Με κοίταξε φοβισμένα... "Μπάτσος είσαι και ρωτάς;" "Όχι φίλε μου μην τρομάζεις απλά μιλούσαμε το πρωί και ξέχασα το όνομα του..." Το χαρτονόμισμα που έβγαλα από την τσέπη έκανε πιο πειστική την τοποθέτηση μου και ο ζητιάνος χαλάρωσε... "Ο κύριος Κώστας είναι..." "Μάλιστα, Κώστας..." "Όχι Κώστας, κύριος Κώστας", με διόρθωσε ο ζητιάνος... "Επίθετο δεν έχει;" "Δεν το γνωρίζω... ποτέ δε μου το είπε... Δεν έχει λέει σημασία..." "Τον γνωρίζεις δηλαδή αρκετό καιρό;" Ξαφνικά βρέθηκα να κάθομαι σε άλλο παγκάκι της πόλης και να συζητώ με ένα ζητιάνο για έναν άνθρωπο που δεν τον γνώριζα αλλά η περίεργη παρουσία του μου προκάλεσε μεγάλη περιέργεια. "Τον γνώρισα τότε που ήμουνα στο νοσοκομείο για εγχείρηση" "Σε διπλανό κρεβάτι ήτανε;" βιάστηκα να διακόψω τον ζητιάνο... "Όχι, ερχόταν καθημερινά και επειδή με είδε ολομόναχο, μου έκανε παρέα και στο τέλος πλήρωσε και όλα τα έξοδα νοσηλείας μου. Από τότε περνάει από ΄δω κάθε εβδομάδα και μου δίνει ένα μισθό όπως λέει γιατί προσέχω την πόλη τα βράδια που όλοι κοιμούνται... Η αλήθεια είναι πως σε τούτο το πάρκο τα βράδια υπάρχει πλήρης ασφάλεια, δε χρειάζεται να περάσει η αστυνομία... Αστυνομικός είμαι εγώ..." Είπε με καμάρι ο ζητιάνος για τις υπηρεσίες που "προσφέρει" στην πόλη. "Ξέρεις που μένει;" ρώτησα και η απάντηση με άφησε άναυδο, "Εδώ κι εκεί όπου τον βγάλει ο δρόμος... "Σταμάτησε για λίγο και μετά με αφέλεια συνέχισε... "Όταν ήμουνα στο νοσοκομείο κοιμόταν στην καρέκλα δίπλα μου"... Τον καλημέρισα και συνέχισα το δρόμο μου...

Μπερδεμένος μέσα μου έβαλα το κλειδί στην πόρτα του σπιτιού... Η ζεστασιά του, με έκανε να αναλογιστώ αν θα μπορούσα να το αποχωριστώ για να βρεθώ στο πλευρό ενός άγνωστου ζητιάνου που υποφέρει στο νοσοκομείο... Δεν είναι για όλους αυτά ανταπάντησα στον εαυτό μου και ίσως έτσι έπνιξα τη συνείδηση μου, κουρνιάζοντας στον καναπέ βλέποντας τηλεόραση...

Δεν είναι για όλους αυτά... Αυτό είναι σίγουρο... Για μένα όμως τι είναι; Για μένα τι υπάρχει γύρω μου; Μήπως ο εαυτός μου σε συσκευασία καναπέ μπροστά στην τηλεόραση;